Słowo ministrant pochodzi z łaciny i mówi o służeniu. Ministrant służy kapłanowi i ludowi Bożemu, a przez to służy samemu Bogu. Chociaż chłopcom bardziej odpowiadają mundury niż suknie, to ministranci chętnie wkładają na siebie bielutkie komże, by na oczach zgromadzonych w kościele wiernych dostojnie spełniać swoje funkcje. Ministrant powinien być wzorem dla swojego otoczenia, którym jest jego klasa, podwórko, a co najważniejsze jego najbliższa rodzina. Musi poświęcić swój czas na to, aby służyć Panu Bogu. Zanim jednak zostanie dopuszczony do służby przy ołtarzu, musi być odpowiednio przygotowany do tego wielkiego wydarzenia.
Patronami ministrantów są: św. Tarsycjusz, św. Dominik Savio, św. Jan Berchmans, św. Maksymilian Maria Kolbe, św. Alojzy Gonzaga oraz równocześnie patron dzieci i młodzieży- św. Stanisław Kostka.
Ministranci są wiernymi świeckimi. Po odpowiednim okresie przygotowawczym zostają uroczyście pobłogosławieni do pełnienia funkcji ministranta w Zgromadzeniu Liturgicznym.
Każdy ministrant powinien starać się tak jak oni osiągać doskonałość poprzez codzienne naśladowanie Chrystusa, modlitwę oraz pracowitość i sumienność.
Ministrant jest tym który niesie znaki. Ministrant niesie pewne określone przedmioty, które dla liturgii są niezbędne. Są to przedmioty, które dla liturgii mają szczególne znaczenie. One mają ludziom wierzącym coś przedstawić i wskazać na inną rzeczywistość. Ministrant powinien sam być znakiem. Ministrant przez służenie wskazuje, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych! Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że „uczestniczyć w liturgii” nie tak jak w kinie albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać! „Uczestniczyć w liturgii” to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując!
W formacji służby liturgicznej wyróżnia się stopnie związane z pełnionymi posługami:
- kandydat tzw. aspirant
- ministrant
- lektor – ministrant Słowa Bożego
- ceremoniarz
